een jaar verder..

Hier zijn we dan, over een aantal dagen 1 jaar verder. 

Wat is die voorbijgevlogen. Met je gezin vertrekken naar een bijna vreemd land maar dat na enkele maanden als thuis aanvoelt. Emigreren is niet niks, een flinke stap en al blijf ik zeggen dat we hierheen zijn gekomen onder de vleugels van Defensie. Wat maakt dat emigreren een stukje makkelijker, veiliger en voorspelbaarder is. 

De eerste visites kwamen al snel en terug kijkend op die bezoekjes, ik zei wel dat we gewend waren toen maar nu pas kan ik zeggen dat het nu echt zo is. Ik ben gewend aan de warmte, het verkeer, de taal, en enigszins aan gewend aan de gang van zaken hier. In de auto rijden heb ik bijna niet meer de routeplanner aan, ik laat mensen/auto's voorgaan wanneer ze geen voorrang hebben en inmiddels zijn Claxon en ik ook vrienden geworden. Zo ook het weer, ik hoor velen vanuit Nederland nog zeggen: 'maar je zweet nog'! velen die mij kennen weten dat ik het altijd warm heb, zweet. Maarja dat is dus een eigenschap die ik geerft heb van mijn beide ouders. Al moet ik zeggen dat ik het zo nu en dan gewoon koud heb, ik slaap zonder airco (af en toe dan) omdat ik het koud heb en in de maanden januari, februari en maart zit ik 's avonds met een lange broek en lang shirt aan. Tja koud, dan spreek ik over een graad of 23. Vorig jaar kwamen we op het eiland in de warmste maand(en) en nu zijn we een jaar verder en merken we dat het warm is maar in vergelijking met vorig jaar kan ik zeggen dat ik daar aan gewend ben. In de eerste weken op Curacao vroeg ik mij ook wel eens af of we überhaupt straks wel binnen zouden zitten, want buiten zitten we heerlijk in de wind, rust en weinig muggen. Al hadden we de eerste 5 weken geen internet en weinig opties om ons te vermaken dan een legpuzzel, gesprekken met elkaar en studie/lezen. Inmiddels is bingo watchen van een serie en soms toch ook uitzending gemist van de Nederlandse tv ook klein ritueeltje van de dag. Dus wij zitten inmiddels s' avonds meer binnen dan buiten. 

Inmiddels kan ik ook de locale Curacaoënaar redelijk verstaan en durf ik steeds meer terug te praten, kan ik de bedragen verstaan wat ik moet betalen en durf ik te vragen hoeveel iets kost. En ik zie dat dat gewaardeerd wordt. Al is de cursus basis Papiamentu vooral gevolgd als doel dat ik in de toekomst kan stage lopen in de sociale netwerken van Curacao. Voorlopig mag ik nog even blijven oefenen en kan ik over een jaartje alles weer bijspijkeren in een cursus basis- gevorderden. 

De kids hebben een tijd van hun leven hier, wat al voorspelt was. In vedergeval hoeven wij ons niet druk te maken of zij wel voldoende buiten spelen. Ruben ontwikkeld zich als een vergevorderde klimmer.. ik denk dat hij volgende week de Christoffelberg met ons gaat beklimmen, beetje uitdaging nodig aangezien hij hier in de tuin activiteiten uitvoert die wij liever niet hebben (lees: klimmen tot hoog boven in het traliewerk van de ramen, het zwembad in klimmen zonder dat hij bij de trap kan.. gelukkig allemaal goed afgelopen). Nee hij maakt ons weer alert dat kinderen veel meer kunnen dan wij denken dus dat betekend dat wij weer van alles kunnen bouwen om het weer veiliger te maken. 

Nora groeit hard, zowel in taal, sociaal als in lengte. Ze kletst, maakt afspraken, heeft een grote mond maar is ook ontzettend lief en knuffelig op zijn tijd. Na de schoolvakantie gaat ze naar de peuterspeelzaal en daar had ze nu al zin in. En wij ook.. aangezien ze af en toe boos kan zijn en op zoek naar uitdaging, en vooral dr broertje grenzen aftasten. Ze is er aan toe..

Vorig jaar vond ik een baan met twee kinderen en een man die veel van huis was pittig, maar ook merk ik nu een full-time moeder te zijn het best een uitdaging is om balans aan te brengen. Frank werkt onregelmatig waardoor eigenlijk het huishouden, zorg voor de kinderen op mij neer komt. Soms vraag ik mij weleens af.. hoe deed ik dat voorheen. Blijkbaar zat ik toen in een strak ritme met twee kleine kinderen, werk, sport en ontspanning. Maar nu is er wel ritme maar vooral veel vrijheid hoe je je tijd in deelt. Maar in de avond ben ik moe, afgedraaid. Mijn studie doe ik vooral veel in de avonduren, echter val ik bij lezen al in slaap dus laatst staan dat er iets productiefs op papier komt. Gelukkig neem ik de tijd en mag ik die tijd ook pakken maar lastig is het wel om daar een balans in te vinden.... poco poco, wat vandaag niet komt, komt morgen wel... toch?

Ook horen we van velen die op bezoek komen dat Curacao in reclames geschetst wordt als fantastisch tropisch eiland. Het is een mooi eiland, als je op de juiste plekken bent. Zo is er een duidelijke zonnige-witte-amstel-bright-kant maar ook zeker een plastic-vervuilend-armoedig-leed-duistere-kant van Curacao. De aantallen van vakantiegangers en andere toeristen zijn gestegen, maar de werkloosheid helaas ook. Zojuist las ik op het nieuws van 'Dolfijn FM' dat het percentage van de werkloosheid wel 21% is en het leven ook 3% duurder is geworden. En juist die kant weten velen niet. En dat is ook wat ik na een jaar zie, ik kijk niet meer door mijn vakantiegangers zonnebril. Er is een groot verschil tussen rijk en arm hier op het eiland. Helaas heeft de overheid weinig middelen om de minder bedeelden op het eiland te ondersteunen. 

Frank en ik zeiden gisteren nog tegen elkaar: het wordt ook weer eens tijd om te barbecuen. Al is het nog geen maand geleden dat we dit hebben gedaan (sorry vegetariërs en vegans onder ons). Maar na elke maand wel een aantal keer lomito (ossenhaas) te hebben gegeten was ik er wel een beetje beu van. Helemaal toen ik in januari een darminfectie had na (waarschijnlijk) het eten van roodvlees. Ik heb daar zo'n 3 maanden last van gehad en dan is een Lomito ook niet heel uitnodigend om te eten. Maar ik durf het weer.... denk ik. 

 Ik geniet ervan om lekker te koken, voor ons gezin, voor anderen. heerlijk vind ik dat. Dat was ik even vergeten dat ik dat zo fijn vond, al had ik de laatste twee jaar in Nederland daar weinig tijd, energie en waardering voor. Aangezien ik nu veel tijd heb voor. koken, en gewoon weg weer eens een taart te bakken. Daar geniet ik van. Zo zal ik in deze dagen een proberen of ik mij aan de Antilliaanse keuken kan wagen. Ik heb al eens wat snacks gemaakt (Pastechi) maar nu wil ik toch eens weten wat de Stoba's inhouden (stoofvlees). Nog niet heel erg trek om 'Bolo di glas' te maken aangezien dat zo'n Jelly pudding taart is  brr.. nee dankje!

Ik kan zeggen dat we na een jaar wonen op Curacao een heel goed leventje hebben, waarderen wat we in Nederland hadden maar ook waarderen wat Curacao en haar mensen ons brengt. Op naar de volgende jaren.. 

ik hoor de afwas roepen, onze vaatwasser heeft pauze genomen dus we zullen het met de hand moeten doen (voorlopig), en met deze temperaturen stel ik dat het liefste even uit want ja; Dat is Hopi heet, sua!

Saludos, te otro bia!