Verveling?

Living the good life

Vaak krijg ik de vraag of ik mij al verveel.

Je zou denken dat zonder een baan, vrienden en familie om je heen je je best eens zou kunnen vervelen.

Integendeel.. we maken lange dagen waarbij we opstaan rond 6.30 en naar bed gaan om 22.30. Alleen het probleem, als je het als probleem ziet, is dat deze lange dagen te snel voorbij gaan. Zoals ik in Nederland gewend was maakte altijd lijstjes van wat ik gedaan wilde hebben op die dag. Must do things maar ook wat ik wil doen! 

Hier zet ik dat zeker voort alleen dat lijstje van wat ik moet doen is een stuk kleiner en een lijstje van wat ik wil doen een stuk groter, klinkt fijn vindt je ook niet?

Gewoon lijstjes maken van wat je leuk vindt, die dan vervolgens groter is dan de lijstjes die ik moet doen. Daarnaast de taken die ik moet doen zijn lang niet zo erg meer als dat ik in Nederland vond. Dan moet ik wel zeggen dat Frank momenteel meer aan de wasophangen en afhalen denkt dan ik. De waslijn is immers aan de andere kant van het huis. Tja en als dat je lijstje van dingen die je wil doen groter is schiet die was er al gauw bij in.

De gehele dag hou ik mij bezig met het tevreden houden van kind en dier. Alledrie zijn het kleine draken. Maar wel heel lief. 

Ruben begint elke dag een stap meer te zetten en Nora zegt elke dag een woord meer. Ze praat tegenwoordig zoveel dat je niet eens meer merkt dat ze aan een stuk praat. Zo moet Frank weleens tegen mij zeggen dat Nora wat vraagt.

Woorden als: ‘mama ik ook BLOEDHEET’ heeft ze niet van mij hoor.. echter hoor je dr af en toe ook een woord zeggen dat voor vele oren niet bestemd zijn, en dat heeft ze dan helaas wel van mij! Ruben is een ondeugd, hij is te lief om boos op te worden.. maar zo ondeugend!

Frank heeft het ene project na het andere waaraan we soms samen mee starten maar soms mag hij het ook lekker zelf uitzoeken.. zoals die dikke sjonnie slee van hem. Ik noem het tegenwoordig als contact in mijn telefoon: ‘Topper alias SJONNIE’

Daarnaast bouwen we samen een bar ergens achterin de tuin. Leuk om gewoon gezellig met wat mensen een drankje te doen, heerlijk op de wind.

Afgelopen vrijdag een bbq georganiseerd voor collega’s van Frank, met daarbij vrouw en kind ook uitgenodigd. Een dappere uitnodiging vond ik al zelf. Aangezien Frank die dag uit de nachtdienst kwam net zoals de afgelopen dagen en dat betekend dat hij moest slapen overdag. Daarnaast is het niet een bbq voor 5 mensen maar voor 17 volwassenen en 11 kinderen (heb ze niet geteld maar onze tuin was vol met mensen).

Dus Cootje kon dr kunsten uit de keuken toveren, salades maken, sausjes en daarbij het vlees gereed maken voor de bbq. 

Overigens komen de eigenschappen van mijn moeder die behoorlijk snel contact kan maken met mensen behoorlijk van pas. Zo had ik via via via een slager gevonden die precies snapte wat ik bedoelde voor een bbq. Overigens denk ik dat die kwaliteiten die ik enigszins heb geerft van mijn moeder hier op een eiland behoorlijk goed van pas kunnen komen, het durven contact maken, makkelijk een gesprek aan kunnen gaan is dan zeker een prettige bijkomstigheid als je je leven op de kop Gooit en gaat emigreren. 

LZo ben ik in diverse groepsapp beland, met diverse mensen nummers uitgewisseld en een leuk contact! Tot mijn verbazing eigenlijk, want ik had nooit verwacht na 7 weken al zoveel leuke lieve mensen gesproken te hebben en moet zeggen dat het ook niet de laatste keer zal zijn. 

Ergens wordt je ook opgenomen in een warm bad. Velen die hier wonen zijn geplaatst vanuit defensie en zitten dus in het zelfde schuitje. Je hoeft niet uit te leggen hoe het leven hier werkt en kunnen eigenlijk over alles praten wat ter sprake komt omdat iedereen het leven al kent hier. Daarnaast zijn hebben we gewoon huisarts, tandarts van de basis en mogen we gebruik maken van de sportfaciliteiten. 

Overigens moest ik naar het Ziekenhuis hier op Curacao. Nee schrik niet niets bijzonders, kleine behandeling die de huisarts niet wilde uitvoeren. Ik dacht dat toen wij in zuid-Spanje met Nora in het ziekenhuis waren een oud ziekenhuis was maar SEHOS is vooroorlogs. Ik weet niet of jullie de film Pearl Harbor kennen maar het doet een beetje denken aan die verpleegsters met die schortjes voor. Sterk verouderd, overigens is de centrale hal fantastisch mooi. Soms lijkt het even dat je terug in de tijd gaat. 

Maar goed even terug naar of ik mij verveel. In tegendeel dus. Het is alsof we altijd vakantie hebben maar toch actief bezig zijn in onze vakantie met eigenlijk alles wat je in een vakantie minder of niet zal doen. 

Of ik mijn werk mis, tuurlijk wel. Maar ik zie het als soort pauze, kansen voor nieuwe ontwikkelingen. 

Mn studie ben ik langzaam aan weer mee begonnen. En dat is wel weer even wennen. Omdat de tijd te snel gaat. 

En of dit vakantiegevoel overgaat. Ik heb werkelijk waar geen idee. Waarschijnlijk is het gewoon die ene zin die ik wekelijks hoor..

‘Living the good life’