Eindelijk, onze spullen!

Daar is het dan...

De sterke mannen van Meyer Moving. Ons huis wat voorheen leeg was wordt nu ineens gevuld met dozen. Ik schrik weer, net zoals toen we werden ingepakt, van de hoeveelheid spullen die wij hebben. 

Ruben die ligt heerlijk in de wind te slapen in de tuin, Nora die hebben we onder de carport neer gezet op een kleed. Gelukkig kwam haar geverfde doos al snel tevoorschijn en ook maar geopend. Terwijl de mannen hard werken, trekt Nora haar doos open... en eigenlijk begint ze fijn te spelen. Ze lijkt blij met haar spullen en gaat hier helemaal in op. 

Frank speelt voor opzichter vandaag en ik voor oppas. De nummers van de dozen worden genoemd en Frank moet afvinken en wijzen waar ze naar toe moeten. 

Ondertussen ben ik blij en verbaasd dat ik zo blij ben om weer de witte dozen te zien, ook al is het vlot dat de spullen er zijn. Heb ik toch gewenst dat het eerder was. Het is natuurlijk niet niks: 7 weken uit een koffer leven en zo ook met de speelgoed die daarin past. Nora die duidelijk was uitgekeken op de spullen wat het gevolg gaf dat ze zich behoorlijk met Ruben begon te bemoeien, wat dan weer resulteerde in een huilende Ruben. 

Maar goed.. de spullen zijn er!!

De mannen voorzien van Limonade met door hun zelf mee gebrachte ijsklontjes. De mannen voorzien een dikke koek en voorlopig heb ik nog geen idee wat Antilianen lunchen, maar vermoedelijk rijden we naar een Snacky. Een snacky is een soort snackbar, nee niet zoals we die in Nederland kennen, waar ze zowel biertjes als heerlijke warme snacks kunt krijgen. Heel typisch hier van het eiland. Voor die gene die langs komen gaan wij zeker even de toerist uithangen en natuurlijk de heerlijke pasteitjes eten! 

Even weer terug naar de verhuizing. Jullie merken er niets van maar de blog heeft vandaag even still gelegen. 

De mannen hadden uit geladen en eigenlijk naar onze keuken, woonkamer ook de badkamer helemaal vol gezet met dozen. En toen... PAUZE! 

Zelf ben ik de keuken niet meer uitgeweest en heb ik geen idee wat er in de rest van het huis afspeelde. Alleen dat de mannen nog steeds pauze hadden en verkoeling zochten in de tuin onder een grote boom, wanneer we vroegen of we eens samen naar een snacky konden rijden om wat eten te halen, was er na enig overleg in papiamento duidelijk dat de mannen niet hoefden te eten! Ik heb natuurlijk nog geen idee wat de gebruiken hier zijn..

Wel dat pauze houden in de schaduw, nogsteeds.

Nadat al het karton van de meubels verwijderd was en de meubels kris kras door elkaar stonden zag ik de een ons bed in elkaar schroeven en de ander een kast. Ik hoor ze zachtjes mopperen dat er zoveel schroeven zijn..

Uiteindelijk zit ons bed toch verkeerd in elkaar en de kast wiebelt.. maar he we hebben onze spullen!

Aan de kinderen hebben we geen kind gehad, beiden hebben heerlijk geslapen en vervolgens gespeeld met al het speelgoed wat zij ontdekten. Zo fijn en mooi om te zien dat ze elkaar eens niet in de haren vliegen maar ieder hun eigen ding doet..

En wij, wij zijn gebroken en nog lang niet klaar.. vanaf nu kunnen we nestelen!