Alles een laatste keer

Alles een laatste keer.. 

De eerste keer dat de laatste keer zal zijn is inmiddels al een tijd geleden. 

 9 juli, dat was de dag dat we aankwamen op Curaçao met onze koffers, kinderen en onze Mutz. Op dat moment niet wetende dat de tijd vliegt en dat ik nu al een gevoel van heimwee krijg als ik eraan denk dat ik volgend jaar in de herfst in Nederland zit..

Onze Ruben kijkt regelmatig foto’s van de afgelopen jaren, waar hij dan ook wel eens vraagt wie de persoon op de foto is.. en blijkt dat hij dat zelf is. Alleen een paar jaar geleden. 

Zo’n klein mannetje die nu al is gegroeid naar een grote bink met een zacht hart!

Nu onze laatste jaar begonnen is, op dit eiland dan hè, kijken we terug en vooruit. Wat willen we meenemen naar wat wij de afgelopen drie jaar hebben geleerd. Wat laten we hier?

Onze bucketlist is zich langzaam aan het vullen, met restaurants, met to-do’s samen met de kids, to do’s met z’n tweeën, to do’s met vrienden. 

De terugkeer naar Nederland zal minder spannend zijn als naar Curaçao maar lastig is afscheid nemen van dit land, cultuur, klimaat en natuurlijk de mensen die hierbij horen, best wel. 

Alles heeft zo zijn voordelen, elk land en elk ritme. Ik wil voorkomen dat ik volledig terug stap in de ‘ratrace’ van Nederland. Ik hou van plannen en structuur, dus hoe combineer je dat? 

Hier zijn we gewend dat we grenzen mogen aangeven, als we eens niet kunnen op een uitnodiging. Is dat niet erg, volgende keer beter 

Als ik de docu serie Rauw op NPO kijk, is het niets meer dan een glimlach van herkenning op mijn gezicht. De taal, Papiamentu kan ik verstaan met een beetje spieken op de ondertiteling. Praten en de snelheid van een gesprek vind ik nog erg lastig maar iets vragen, bestellen of iets dergelijks lukt. 

Het groeten van elkaar: ‘Kon ta? Tur Kos ta Bon?’ is wat ik zelf gebruik maar hoor ook ik dagelijks. Een mooi sociaal kenmerk van de cultuur hier. Je groet ten alle tijde bij binnenkomst, in koor krijg je altijd een groet terug. 

Langzaam komt de kerst eraan, al voelt de periode van augustus tot december altijd aan als eeuwig september. Alsof de herfst nooit intreedt. Dat is hier natuurlijk ook, en daarom voelt het waarschijnlijk nog niet als November. 

Ondanks dat ik enorm kan genieten van alle seizoenen vind ik de voorspelbaarheid van altijd zomer erg prettig. Niet hoeven nadenken of je een vest en lange mouwen aan moet.. 

Al wordt het de komende tijd koeler, gemiddeld zo’n 26 graden. En ik begrijp dat jullie mensen in Nederland nu denken: ‘Wat, 26 graden en koel?’

Als er nu een flinke regenbui komt, donker weer blijft.. zit ik met een vestje aan buiten, trek ik een lange broek aan of soms zelfs sokken.. dat laatste is dan een behoorlijke uitzondering. Maar van een oververhit persoon in Nederland ben ik diegene die het nu snel koud heeft. 

Wat ik mij enorm afvraag, is hoe de kinderen Nederland vinden. Natuurlijk passen kinderen zich snel aan. En ik twijfel ook niet aan onze Ruben, de rauwdouwer, die gaat er gewoon op uit. Maar Nora daarin tegen loopt regelmatig met long-sleeves aan omdat zij het ‘FRIU’ vindt (koud), wanneer er ook maar even een dagje bewolkt en regen is. Als dit al te koud is, ben ik vooral nieuwsgierig hoe dat ontwikkeld in Nederland..

Pasa in bon dia!!!